🎬 Hayal edin…
Yeni bir ülkeye gelmişsiniz.
Yalnızsınız.
Dilini tam konuşamıyorsunuz.
Geçmişin yüküyle, geleceğin belirsizliği arasında sıkışıp kalmışsınız.
Ve bir gün, karşınıza bir kapı çıkıyor.
Sadece dil öğreten değil, hayatınızı yeniden kurmanıza yardımcı olan bir yer.
George Brown College’daki EAP programı, işte tam da bu kapıydı.
Ama şimdi, o kapı kapanıyor.
Bir eğitim programı değil bu sadece… Göçmenlerin kendini evde hissettiği son sığınaklardan biri. Ve o da, ‘bütçe’ bahanesiyle elimizden alınmak üzere.
🟡 “Peki neden gerçekten kapanıyor?”
🟡 “Bu sadece George Brown’un meselesi mi, yoksa sistematik bir çözülme mi yaşıyoruz?”
Bu soruları, George Brown College’da uzun yıllardır Student Success Coach olarak görev yapan Hilal Gocer’e sorduk.
“Önce sizi tanıyarak başlayalım. George Brown’daki göreviniz nedir?”
Hilal Gocer:
Ben George Brown College’da Student Success Coach olarak görev yapıyorum. School of ESL’de (İngilizce Okulu) çalışıyorum. Öğrencilerimizin oryantasyon süreçlerini, mezuniyet hedeflerini, gönüllülük programlarını ve topluluk katılım etkinliklerini organize ediyoruz. Öğrencilerin hem akademik hem de sosyal olarak sisteme entegre olmalarını sağlamak için birebir danışmanlıklar sunuyorum.
“EAP programı neden kapanıyor? Gerekçe tam olarak ne?”
Hilal Gocer:
Federal hükümetin uluslararası öğrencilere getirdiği kısıtlamalar sonrası, pek çok kolej bu değişimden ekonomik olarak etkilendi. Ama George Brown’daki durum biraz daha farklı.
Ontario hükümeti, yerli öğrenciler için öğretim ücretlerini dondurdu. Bu öğrenciler için iyi bir gelişme gibi görünse de kolejlerin bütçeleri bundan ciddi şekilde etkilendi.
Üstüne uluslararası öğrenci kontenjanlarının düşürülmesi de eklenince, yöneticiler bunu finansal sürdürülemezlik olarak yorumladı.
Ancak burada kapanan sadece bir dil okulu değil. Öğrencileri üniversiteye, kolejlere, yüksek lisans programlarına hazırlayan bir geçiş kapısı kapanıyor.
“Program hemen mi kapanıyor, yoksa kademeli bir geçiş mi söz konusu?”
Hilal Gocer:
Şu anki plan, 2026’ya kadar kademeli bir kapanış. Öğrenciler mezun edilecek, bu konuda yanlış bilgi vermek istemem. Ancak geçen dönem yaşananlar kaygı vericiydi.
Level 1 ile Level 4 arasındaki öğrenciler, son dakika kararıyla okula kabul edilmediler. İnsanlar George Brown’un kampüsü olduğu için Toronto’ya taşındılar. Bu kararla büyük mağduriyet yaşadılar ve başka kolejlerin başvuruları da kapanmıştı. Bu nedenle eğitimlerine aylarca ara vermek zorunda kaldılar.
“Bu kararlar sadece George Brown’a özgü mü, yoksa sistematik bir küçülme mi var?”
Hilal Gocer:
Kesinlikle sistematik. Sadece George Brown değil, Ontario’daki birçok kolej benzer sorunlarla karşı karşıya.
Ancak şunu da belirtmek gerekiyor: Burası bir community college, yani topluma hizmet vermekle yükümlü bir kurum.
Fakat yöneticilerin yaklaşımı farklı. Finansal sıkıntıdan söz edilirken, aynı yöneticilerin her yıl artan maaşları ve kampüslerde yapılan şatafatlı binalar dikkat çekiyor.
Biz öğretmenler öğrencilerin her gün nelere katlandığını görüyoruz. Uber Eats’te çalışan, restoranlarda vardiya alan, yaşam mücadelesi veren gençler… Bu insanlar şimdi eğitime erişemeyecek.
“Yönetime bu konuda bir tepkiniz var mı?”
Hilal Gocer:
Açıkçası alternatifler hiç düşünülmedi.
Sendika başkanımız Jeff Brown’un da söylediği gibi, kolaya kaçıldı. Halbuki ufak değişikliklerle, belki hükümetle masaya oturarak bu programlar sürdürülebilirdi.
Dekanlar doktora yapmış insanlar. Doktora, çözülmemiş bir soruna altı yıl boyunca çözüm aramak demektir. Ama burada alternatif üretilmeden, program kapatma yoluna gidildi.
Ben kurumumun bu konuda liderlik göstermesini beklerdim. Çünkü George Brown’ın temel değerleri “eşitlik, kapsayıcılık ve hakkaniyet.” Ancak şu anda bu değerler askıya alınmış gibi.
“Peki, bu kapanıştan kimler etkilenecek?”
Hilal Gocer:
Bu programın öğrencileri sadece uluslararası gelenler değil.
Burada eğitim alanların çoğu, Kanada’da kalıcı olarak yaşamayı planlayan göçmenler.
🎯 Suriyeli mülteciler
🎯 Türkiye’den, İran’dan, Afganistan’dan gelenler
🎯 Kadınlar, anneler, yalnız gelen bireyler
🎯 İkinci şansını Kanada’da arayan, yaşça büyük öğrenciler
Bu insanlar burada sadece İngilizce öğrenmiyorlar. Kendilerini hatırlıyor, kimliklerini yeniden kuruyorlar.
“Öğrencilerin bu sürece tepkisi ne oldu?”
Hilal Gocer:
İnanılmaz bir sahiplenme oldu. Mezun olacak öğrenciler bile “bizden sonra gelenlerin de bu kapıdan geçmeye hakkı var” diyerek imza kampanyaları başlattı.
Protesto yürüyüşü organize etmek isteyen gruplar var.
Kampanya duyurularına destek olan herkes, bu hareketin bir parçası olabilir.
“Son olarak, bu süreci yaşayan biri olarak neler söylemek istersiniz?”
Hilal Gocer:
Bu sadece bir eğitim meselesi değil.
Bu bir aidiyet meselesi.
George Brown’daki EAP programı, insanların yeniden hayal kurabildiği bir alandı.
Şimdi o hayaller, sadece bir bütçe kalemi olarak siliniyor.
Ve şimdi ses çıkardığımız için işten daha kısa bir sürede çıkarılıyoruz ve şunu da eklemem gerekiyor: Çok fazla Latin Amerika’dan, Balkanlar’dan da öğrencilerimiz var. Hatta bir öğrencimiz, 10 senedir Kanada’da; yalnız bir anne, çocuklarından ancak kendine sıra gelmiş ve Kanada vatandaşı olmuş. Bu sadece İngilizce okulu değil, Akademik İngilizce daha farklı bir şey. Bir dili bilebilirsiniz fakat essay yazmak başka bir şeydir. Son olarak, buradaki bizim organize ettiğimiz gönüllü işlerle, mesela 5 senedir burada olan Perihan Hanım (Türkiye’den gelmiş, 20 senelik bir fen öğretmeni), ilk defa burada kendini ait hissettiğini, evsiz ve yemek ihtiyacı olan insanlara yemek dağıtırken anlamlı işler yaptığından söz etti ve pek çok başka öğrencinin de böyle hikâyeleri var.
Sesimizi duyurduğunuz için çok teşekkür ederim.
